TWEN VAN DEN HURK
‘Klein Geluk’
Drie portretten en interviews met Isabelle Ramakers van Praag (vriendin), Niek van den Dungen (opa) en Timor Crone (broertje).
Hier online delen we 1 verhaal, van vriendin Isabelle, 21 jaar oud:
Welk klein ding maakt jou gelukkig?
Als ik elke ochtend wakker word en ik ga mijn routine doen, hou ik heel erg van wat grotere oorbellen. Dan kijk ik in de spiegel en dan denk ik van ja! Daar word ik blij van. Ze hoeven niet perse duur te zijn, als ze maar wat groter zijn en een beetje statement hebben, dan geef me dat het gevoel van eigenheid. Ik voel me bijna naakt als ik geen oorbellen inheb als ik het vergeet. Kleine knopjes gaat het voor mij ook niet meer worden. Ze moeten gewoon echt wat groter zijn. Het doet veel met me.
Als je een rotdag hebt, hoe ga je daarmee om?
Wat ik meestal doe, is dat ik mijn situatie probeer te veranderen. Als ik me nu hier thuis ineens heel depressief voel ofzo, dan heb ik ook de luxe dat ik naar mijn moeder kan gaan met de auto. Ik ga dan dus naar een anders huis andere omgeving. De handeling van ‘oké ik pak nu mijn spullen en ik ga ergens anders naartoe’ kan al een heel ander gevoel geven. Zo van ‘We gaan het nu loslaten.’ In elk geval een andere omgeving helpt.
Mijn vriend woont op dit moment in Valencia door zijn stage. De volgende ochtend moest ik weer naar huis en mijn vriend was al op stage. Ik voelde me heel alleen en rot. Dus in plaats van dat ik die dag nog even in Valencia bleef ben ik opgestaan heb ik mijn oorbellen ingedaan en gelijk het vliegtuig terug gepakt. Zo’n moment van ‘Time to get up girl!’
Hebben je oorbellen een speciale betekenis?
Niet perse, het is voor mij heel erg geleidelijk gegaan. Voor jullie is het normaal, maar op mijn werk zijn er genoeg mensen die mijn stijl niet gewend zijn en daar opmerkingen over maken. Maar net zoals dat ik van oorbellen hou en van patroontjes. Ook om wat meer op te vallen en mijn eigen persoonlijkheid te kunnen laten zien. Ik hou hier gewoon van en het is geleidelijk gegaan. Ik val door deze accessoires en mijn stijl gewoon meer buiten de boot en ga niet op in de massa. En niet eens echt voor de mensen om me heen maar meer voor mezelf zo van ‘ik doe niet mee aan de eenheidsworst die er is!’
Ben je gelukkig waar je nu bent?
Ik heb wel wat emotionele groei gehad in de afgelopen paar jaar. Hier ben ik wel trots op. Ook ondanks dat je een vriend krijgt en je het liefst 24/7 bij elkaar wil zijn. Ik heb hier voor mezelf een weg in gevonden dat het heel erg goed gaat. Ik ben ook trots op dat ik zoveel groei heb gemaakt op school en wat ik nu maak. Natuurlijk is er altijd ruimte voor verbetering. Ik ben blij waar ik sta maar ik wil wel nog graag door om nog meer vordering te maken in het leven.
Heb je nog een doel waar je naartoe leeft?
Ja ik heb niet echt een doel. Heel veel mensen hebben het doel van ik wil een dikke auto later en ik wil geld. Maar ik ben gewoon blij als ik dingen kan maken. Als ik iets met mijn handen kan doen later.
Ik wil geen groot huis, ik wil gewoon iets later waarmee ik mezelf kan onderhouden. Als ik dan kan rondkomen van het gene wat ik leuk vind om te doen, dan vind ik dat al een mooi bereikt doel.
Ervaar je druk in de maatschappij?
Op zich wel. Bijvoorbeeld als je gaat presenteren, dan ga je jezelf al snel vergelijken met wat anderen doen. Dan is er toch gelijk een stemmetje in je hoofd die zegt ‘o diegene heeft het eigenlijk wel wat beter gedaan.’ En ook al ben je overtuigd over je eigen werk ga je toch jezelf vergelijken met anderen. Hierom wil ik ook altijd als eerste presenteren. En wat ik vervelend vind is dat we in deze maatschappij geld moeten verdienen. Maar stel ik wil dingen maken die niet verkopen maar ik vind het wel helemaal geweldig, dan moet ik toch iets anders gaan zoeken, want ik moet geld verdienen. Anders dan kom je nergens. Ik vind het soms best wel jammer dat het zo werkt.
Hoe sta je stil bij kleinere of grotere momenten in je leven?
Bij grote momenten moet ik meteen denken aan de diploma uitreiking, of toen ik mijn rijbewijs haalde. Die gaan vooral snel voorbij en dan kijk je erop terug en dan is dat een fijne gedachte. Het gala was ook zo voorbij. De kleinere momentjes probeer ik in mijn hersenen ook wat meer vast te leggen. Een mentale foto als het ware. In het dorp Meijel heb ik hele legendarische herinneringen gehad en dan in dat moment dwaal ik soms een beetje af en dan denk ik: ‘Dit moet ik echt onthouden.’ Het is ook zo leuk voor later dan heb je er nog napret van.
Interviews door Rosan Ostermann en Twen van den Hurk.
Koning Willem I College, Den Bosch
