MILENA KOVACEVIC
The new me
Heb je ooit het gevoel gehad dat iedereen naar je kijkt, je beoordeelt en over je praat. Dat de ogen van de mensen op je huid branden, dat je het gevoel hebt dat je wel door de grond kan zakken door de onzekere gedachten die door je hoofd zweven: “Ben ik wel goed genoeg?”, “Ben ik wel slank genoeg?”, “Ziet mijn lichaam er mooier uit in deze broek?”, “Waarom zijn mijn borsten zo klein?”, “Waarom ben ik zo lang”, “Zijn de dingen die mensen tegen me zeggen over mijn lichaam misschien toch wel waar?”, “Moet ik deze jurk wel aan doen, want mijn borsten komen er niet mooi in uit.”
Uren voor de spiegel staan en jezelf beoordelen op elk klein detail, tot je in tranen uitbarst van de pijn en onzekerheid die je ervaart.
Je wilt het niet meer: je wilt die gedachten niet meer, je wilt die uitspraken van mensen niet meer horen en je wilt je comfortabel voelen in het lichaam waarmee je elke ochtend wakker wordt.
Dus je besluit om daar verandering in te brengen.
Boeken lezen over de juiste voeding, nieuwe producten uitproberen, elke dag in de sportschool verschijnen, jezelf uitputten tot je de perfecte vorm krijgt waar je altijd al van hebt gedroomd.
En daar sta je dan, voor dezelfde spiegel als eerst. Je kijkt naar je lichaam en je bent er trots op, je ziet dat alle moeite het helemaal waard was.
Maar er mist iets?
Smalle taille, mooie benen, goed gevormde kont, mooie strakke armen…maar die borsten, het laatste onderdeel tot het resultaat dat je wilt bereiken.
Je besluit onderzoek te doen naar borstimplantaten en siliconen. Je gaat gesprekken aan met je ouders en jullie besluiten om de operatie aan te gaan.
Na een lange operatie en na veel stress kom je vermoeid de operatiekamer uit.
Je barst in tranen uit, omdat dit alles was wat je altijd al wilde, je huilt van geluk en je kunt bijna niet geloven dat jij dat bent.
En tot de dag van vandaag loop je nog steeds met trots en kijk je nog steeds met dezelfde gelukkige ogen naar jezelf.
