MATHIJS DE KAPER
Dit is Grace
Grace is een 23-jarige transgender vrouw. Dit houdt in dat ze bij de geboorte een man was, maar zich meer vrouw voelt.
Hier is ze al sinds jongs af aan van bewust. Dit heeft ze alleen heel lang verborgen voor iedereen, behalve voor haar beste vrienden. Pas toen ze van de middelbare school af was, is ze uit de kast gekomen voor haar familie, wat gelukkig goed ontvangen werd.
Ik heb een middag met Grace gespendeerd om het over dit onderwerp te hebben, en daar kwamen dingen uit die ik heel mooi vond om te horen.
Grace zegt zelf dat ze “geen bijzonder verhaal” heeft. En ik ben het daar mee oneens: elk verhaal is een bijzonder verhaal. We zijn tot de conclusie gekomen dat je geen super deprimerend verhaal moet hebben om geaccepteerd te worden. Ze zei zelf dat het wel goed gaat: ze zit aan de hormonen en ze heeft fijne familie en vrienden. Alles is eigenlijk goed gegaan. Maar in de media, op tv en in de krant lezen we zulke dramatisch slechte verhalen. Zo denken en verwachten mensen soms dat dat altijd bij elk trans persoon zo is. Maar Grace heeft uiteindelijk juist een mooi verhaal, omdat ze gewoon geaccepteerd wordt.
Dit ben ik
Sinds mijn achtste ben ik in de war geweest over mijn lichaam. Ik kreeg in groep 8 een voorlichting over dat je ook transgender kan zijn. Ik heb mezelf toen aangepraat dat ik vast niet zo zou zijn en dat het beter zou worden als ik meer jurken ging dragen en meer vrouwelijkere dingen ging doen. Maar stiekem wist ik het altijd al wel. Toen ik 13 was, wist ik het zeker.
Ik ben een jongen.
Toen ben ik naar een psycholoog gegaan en heb ik het er erg veel met haar over gehad. Samen met haar ben ik op 14-jarige leeftijd uit de kast gekomen bij mijn ouders en heb ik mij ingeschreven bij het VUMC in Amsterdam voor de genderpoli.
Toen ik hoorde dat er een 2,5-jarige wachtlijst was, schrok ik, ik vond het vreselijk.
Ik begon dingen te veranderen aan mijn uiterlijk en dat viel mensen op, maar ze bleven er stil over. Twee jaar later ben ik uit de kast gekomen voor mijn klas op school. Ik zat toen in de 3e klas en was inmiddels 15 jaar oud. Op school werd ik expres nageroepen met mijn geboortenaam en gingen schoolgenoten mij pesten. School deed daar weinig tot niks aan, omdat ze niet wisten hoe ze hiermee om moesten gaan.
Toen ik geslaagd was, ging ik naar het MBO. Ik wilde onderwijsassistent studeren. “Mooi, een nieuw begin”, dacht ik. Dat was ook zo, totdat ik op stage ging. Mij werd verteld dat ik geen stage mocht lopen bij de kleuters, omdat dat “verwarrend” of “raar” zou zijn. Ik was hier kapot van en ik begon steeds meer motivatie te verliezen voor de opleiding.
Ik ben na 1,5 jaar gestopt met de opleiding en had een half jaartje een tussenjaar.
Deze jaren zijn de lastigste jaren geweest voor mij. Ik heb 2,5 jaar gewacht om binnen te komen bij het VUMC en er gebeurde nog steeds niet veel.
Na 3,5 jaar wachten ben ik op 17-jarige leeftijd begonnen aan de hormoonbehandeling.
In de zomervakantie in 2022 kreeg ik te horen dat ik mijn borstverwijdering mocht doen. Dit was een prachtig moment voor mij. Ik wilde deze operatie al zo lang ik me kon herinneren en het was eindelijk zo ver. Dit was voor mij een moment van vrijheid, een nieuw begin. En ik ben nog steeds zo blij dat ik deze operatie heb mogen doen. Een nieuw begin is er.
Ik ben een man.
Dit is Joost
Joost is een 20-jarig non-binair persoon. Non-binair houdt in dat je je niet in het hokje man of vrouw voelt passen. /Voor die houdt dit in dat hen zich niet voelt passen in de hokjes man en vrouw.
Verder is die een 2e-jaars student mediavormgeving op het Grafisch Lyceum Rotterdam.
Joost is eigenlijk heel weinig bewust geweest van hun genderidentiteit. Pas op hun 18e is Joost uit de kast gekomen voor hun ouders en vrienden.
Het proces is voor Joost best wel onderbewust en geleidelijk gegaan. Die wist namelijk wel dat er meer was dan man en vrouw, maar niet dat dit ook klopt voor henzelf. Op een gegeven moment voelden de termen “non-binair" en “genderqueer” meer als iets eigen.
Inmiddels is Joost volledig in de sociale transitie. Wat inhoudt dat die voor iedereen al is zoals hen wil zijn: met naam, voornaamwoorden, etc. Joost heeft echter op dit moment te weinig ruimte om hun ID aan te passen naar een X en naar de naam Joost. Dit komt doordat er in Nederland een regel geldt dat je voor een X op je paspoort eerst naar de rechter moet. Daarbuiten kost het ook nog eens behoorlijk wat geld.
Verder gaat hun transitie best goed, ook al worden hun voornaamwoorden vaak niet goed gebruikt. De naam Joost nemen mensen gelukkig wel makkelijk over. Hen voelt zich wel beter nu hun sociale transitie grotendeels erop zit. De wachtlijsten voor operaties en de toenemende transgenderhaat in de wereld zorgen er wel voor dat hen zich soms erg rot kan voelen.
