DAVIENNE FECUNDA
Communiceren en accepteren
Het verhaal van: Michel Fecunda
Na het ophoesten van wat bloed, werd medio mei 2010 eindelijk besloten om de huisarts te bellen voor een afspraak. Het bezoek aan de huisarts was in eerste instantie positief, de dokter hoorde niks alarmerend na het beluisteren van de longen en de andere testen waren ook goed. Maar als beleid wordt iedereen die bloed ophoest doorverwezen naar het ziekenhuis om röntgenfoto’s te maken.
Na enkele dagen kreeg hij bericht van het ziekenhuis om langs te komen voor de uitslag, in zijn achterhoofd nog steeds de angst dat dit longkanker kon zijn, wat gelukkig niet het geval was. Maar toen hoorde hij de dokter verder uitleggen dat zijn longen goed waren, maar dat zijn hart opviel op de foto. Het is namelijk zo dat je hart ⅓ deel van je borstkas in beslag hoort te nemen. Zijn hart was zodanig vergroot dat het ondertussen ½ deel in beslag nam. Dit was het begin van meerdere onderzoeken met einddiagnose: Cardiomyopathie, een verzamelnaam voor ziekten van de hartspier. Een slechte hartpompfunctie was het gevolg van deze ziekte en verder symptomen zoals vermoeidheid, vergeetachtigheid, krachtsvermindering, energieloos, enz.
Er volgde een periode van ontkenning, geen medicatie willen innemen, proberen te leven alsof er niks aan de hand was, advies om een ICD (Implanteerbare Cardioverter Defibrillator) te laten implanteren weigeren. Hij werd op gegeven moment ook arbeidsongeschikt verklaard, dit maakte het er niet beter op. Het voelde voor hem alsof hij zijn identiteit kwijt was geraakt en dat hij een last en teleurstelling werd voor zijn omgeving.
Stichting STIN regelt gesprekken met lotgenoten, deze gesprekken zorgden voor een zogenaamde “change of heart” en zo heeft hij toch gekozen voor een ICD. Gesprekken met psychologen tijdens de revalidatie zorgden voor de tools hoe om te gaan met de nieuwe situatie en hoe te accepteren wat je niet kunt veranderen. Van de cardioloog moest hij begrijpen en accepteren dat herstel er niet meer in zat en dat de focus op stabiliteit moest zijn.
Het was een lange en langzame weg, maar hij kan nu vol trots zeggen dat hij al enkele jaren stabiel is. Er blijven momenten waar hij soms actiever zou willen zijn, maar hij kan ze makkelijker loslaten en juist plezier halen uit hetgeen dat wel mogelijk is. Verder is hij sinds december 2021 vrijwilliger voor het Rode Kruis.
